Name: رازهای نقاشی در دل کوه - شعری از سهراب سپهری
Uploaded: 2025-05-13T09:50:39.809280Z
Duration: 20 min

در شبی تاریک، فردی ناشناس از صخره‌های کوه بالا می‌رود و با ناخن‌های خون‌آلودش روی سنگی نقشی می‌کشد که دیگر هرگز دیده نمی‌شود. این شعر به کارهای ماندگار انسان و تأثیر طوفان و زمان بر آثار او می‌پردازد. در این شب، باد و باران به تلاش برای نابود کردن این نقوش می‌پردازند، اما سنگ همچنان استوار و خونسرد بر جای خود نشسته است. سهراب سپهری در این اثر بر حرمت نقش و یادمان انسان تأکید می‌کند و نشان می‌دهد که هرچقدر تلاش برای فراموشی صورت گیرد، آثار فرهنگی و هنری به طور پایدار در دل کوه‌های زمان باقی می‌مانند. نقشی که در یک لحظه خلق می‌شود، می‌تواند یادگاری از وجود و تلاش‌های ما در برابر طبیعت و زمان باشد. این شعر همچنین به سکوت و آرامش کوه‌ها در مقابل طوفان‌های زندگی اشاره دارد و عظمت و قدرت طبیعت را در کنار fragility آثار انسانی به تصویر می‌کشد.

در شبی تاریک
که صدایی با صدایی در نمی‌آمیخت
و کسی کس را نمی‌دید از ره نزدیک،
یک نفر از صخره‌های کوه بالا رفت
و به ناخن‌های خون آلود
روی سنگی کند نقشی را و از آن پس ندیدش هیچکس دیگر.
شسته باران رنگ خونی را که از زخم تنش جوشید و روی صخره‌ها خشکید.
از میان برده‌است طوفان نقش‌هایی را
که بجا ماند از کف پایش.
گر نشان از هر که پرسی باز
بر نخواهد آمد آوایش.
آن شب
هیچکس از ره نمی‌آمد
تا خبر آرد از آن رنگی که در کار شکفتن بود.
کوه: سنگین، سرگران، خونسرد.
باد می‌آمد، ولی خاموش.
ابر پر می‌زد، ولی آرام.
لیک آن لحظه که ناخن‌های دست آشنای راز
رفت تا بر تخته سنگی کار کندن را کند آغاز،
رعد غرید،
کوه را لرزاند.
برق روشن کرد سنگی را که حک شد روی آن در لحظه‌ای کوتاه
پیکر نقشی که باید جاودان می‌ماند.
امشب
باد و باران هر دو می‌کوبند:
باد خواهد برکند از جای سنگی را
و باران هم
خواهد از آن سنگ نقشی را فرو شوید.
هر دو می‌کوشند. می‌خروشند.
لیک سنگ بی محابا در ستیغ کوه
مانده برجا استوار، انگار با زنجیر پولادین.
سال‌ها آن را نفرسوده‌است.
کوشش هر چیز بیهوده‌است.
کوه اگر بر خویشتن پیچد،
سنگ بر جا همچنان خونسرد می‌ماند
و نمی‌فرساید آن نقشی که رویش کند در یک فرصت باریک
یک نفر کز صخره‌های کوه بالا رفت
در شبی تاریک.

در شبی تاریک، فردی ناشناس از صخره‌های کوه بالا می‌رود و با ناخن‌های خون‌آلودش روی سنگی نقشی می‌کشد که دیگر هرگز دیده نمی‌شود