عشق در روزگار غریب | اندیشه‌های احمد شاملو

شعر «روزگار غریب» احمد شاملو عواطف عمیق و غم‌انگیز عشق را در دنیایی پر از سردی و تنهایی به تصویر می‌کشد. احساساتی که در دل می‌مانند و زبان قادر به بیان آن‌ها نیست. شاملو در این شعر، عشق را به‌عنوان پدیده‌ای حساس و Vulnerable معرفی می‌کند که در جامعه‌ای سخت و بی‌رحم، پنهان و نهان می‌شود. او به کنایه‌هایی از احساسات انسانی، غم و شادی پرداخته و ناتوانی انسان‌ها در بیان واقعیات فوری عشق را به تصویر می‌کشد. در این شعر، او از تضادهای زندگی و عشق، آتش و سردی، شادابی و اندوه سخن می‌گوید و در انتها فراخوانی به حفاظت از عشق و احساسات واقعی را مطرح می‌کند. این اثر غنی و نمادین، نقدی بر وضعیت اجتماعی و فرهنگی زمانه است و نیاز به جایی امن برای حفظ احساسات را یادآور می‌شود.