فاطمیه 1401 بنی فاطمه

عمر بلندی نداشت. پیراهن مادرانگی اش جوان از خاک کوچید، ولی در آن مختصر زندگی، به قدر بلندای آفرینش از خود یادگار به جا نهاد. فراموشی با نام او همیشه در تضاد است. جاودانگی وصف همیشگی او و فضیلت های اوست که نسل بلندبالایش در طول عمر زمین زبانزد عشق اند و فرزندان قهرمان او چون عطر بهشت تا قیامت در انتشارند. پدر خاک، مادر آب، علی و فاطمه مهر و مهتاب قدر و کوثر ، حمد و توحید، علی و فاطمه ماه و خورشید

آن داس تهدید که برای درو کردن لبخند خدا آمده بود، منطق روییدن نور را نمی دانست که چگونه تا ابد تکثیر خواهد شد. آن شبیخون بی اذن که در کمین نیلوفران چشم تو بود، گلدان های تمام خانه های جهان را از غصه عقیم کرد. گویا همین دیروز بود که فردای مرگ سرخ تو بود و امروز سوگ سبز ما. کشون، کشون بردن علی رو از خونه تو کوچه ها چی شد کسی نمیدونه خونه رو به آتیش کشیدن فاطمه رو بعدش سوزوندن

بس که در زمین، غربت خود را با آسمان تقسیم کرد فاطمه، نامش، نامی شد که تکرارش، آسمان را به گریه انداخت؛ آه ای بانو! زمین حرمت نامت را نگه نداشت؛ تو به حرمت نامت مارا ببخش. برا دیدن نشون تو چه کنم من گم شده بدون تو چه کنم شده تشنه هوای تو نفسم به کدوم طرف برم به تو برسم

نیلوفری که رو به آسمان بود و سر بر افلاک می سایید، دلش بود. عاشق نور بود و چهره اش چراغ حقیقی بشر بود. تمام پروانه ها از قلبش زاده می شدند و به جهان پا می نهادند. دست هایش استجابت دعای مردمان بود در آن روزگاران قحطی امید. ... دلی که بی قراره حالا دیگه یه عمره شده دلداده تو الان اینجا نبودم اگه نبود دعای سر سجاده تو من لیاقتم کمتر از همه اما لطف تو به من بیشتر از همه بوده این که ما شدیم عاشق علی امروز از دعای دیروز فاطمه بوده

همیشه ابرها در انتظار چشمان او بودند تا صحن و سرای دلش را با غم چراغان کنند. همیشه قامتش شکل رنج داشت؛ اگر چه سرمایه شادمانی آسمان و زمین بود. بهارانِِ مه گرفته بود او، از همان آغاز تولد. .. که مثل رنج و بی شکایتی کبود بود و مثل تحمل و گلایه نکردن، خونین و سربلند. ... لاله زار عقیقه چادر خاکی گل نیلوفریه روی کبودش یه جوری آتیش گرفتی از یه سیلی که پیچیده توی کوچه بوی عودش