فاطمیه بنی فاطمه

عمر بلندی نداشت. پیراهن مادرانگی اش جوان از خاک کوچید، ولی در آن مختصر زندگی، به قدر بلندای آفرینش از خود یادگار به جا نهاد. فراموشی با نام او همیشه در تضاد است. جاودانگی وصف همیشگی او و فضیلت های اوست که نسل بلندبالایش در طول عمر زمین زبانزد عشق اند و فرزندان قهرمان او چون عطر بهشت تا قیامت در انتشارند. پدر خاک، مادر آب، علی و فاطمه مهر و مهتاب قدر و کوثر ، حمد و توحید، علی و فاطمه ماه و خورشید

باید زبان مادری تو را آموخت؛ زبانی که الفبای توحید را برای مهرورزی برگزیده است؛ زبانی که جز خیرخواهی و گواهی دادن به حق، روشی برای تعالی ندارد. اگر در روزگار تو نبوده ام، اگر در قریه ای که چادر شب زنده دار تو پاسبانش بوده، زندگی نکرده ام، ولی صدایت زدن را به خوبی مؤمنم. مادرا تو مصیبت و دردن به عشق خونواده میخندن با دستی که شکسته پا میشن بازم واسه غذا درست کردن مادر تو بسترم باشه یه مادره بی مادرا اصن ساعت نمیگذره

آن داس تهدید که برای درو کردن لبخند خدا آمده بود، منطق روییدن نور را نمی دانست که چگونه تا ابد تکثیر خواهد شد. آن شبیخون بی اذن که در کمین نیلوفران چشم تو بود، گلدان های تمام خانه های جهان را از غصه عقیم کرد. گویا همین دیروز بود که فردای مرگ سرخ تو بود و امروز سوگ سبز ما. کشون، کشون بردن علی رو از خونه تو کوچه ها چی شد کسی نمیدونه خونه رو به آتیش کشیدن فاطمه رو بعدش سوزوندن

چهره شفقت تو را تا قیامت هیچ صلحی نخواهد توانست بیافریند و مادرانگی ات حدیث بی پایانی است که تا ابد هیچ غربتی را بی مِهر و بی نوازش رها نمی کند.

"یا فاطمه" خاندان پر فضیلت تو که همه فرزندان عشق بودند، مثل ابرهای سخاوت از دریای دامنت آغاز شدند و در آسمان جهان چهره نما گشتند. نسل پس از تو، سرشار از خلق و خوی شریف تو بود. صفات بی نهایتت را در تک تک چهره های دودمانت به جا گذاشتی سلام بی جواب اين شهر منم مظلوم مظلوم مظلوم دهر منم

می توان آرزوی باران داشت؛ برای آنکه به خلسه ای از دیدار تو رسید. می توان شفاعت سلام تو را برای خود طلب کرد از خداوندی که عشق را، همه از جنس تو و تو را از نور خویش آفرید. سلام ای گوهر دریای نور ای آیه زیبای عشق ریحانه روح خدا سلام ای دار و ندار علی ای بود و نبود حسن ای مادر ارباب ما ذکر لب نوکر ها سیدتی لبیک یا فاطمه الزهرا صلی الله علیک

بس که در زمین، غربت خود را با آسمان تقسیم کرد فاطمه، نامش، نامی شد که تکرارش، آسمان را به گریه انداخت؛ آه ای بانو! زمین حرمت نامت را نگه نداشت؛ تو به حرمت نامت مارا ببخش. برا دیدن نشون تو چه کنم من گم شده بدون تو چه کنم شده تشنه هوای تو نفسم به کدوم طرف برم به تو برسم

نیلوفری که رو به آسمان بود و سر بر افلاک می سایید، دلش بود. عاشق نور بود و چهره اش چراغ حقیقی بشر بود. تمام پروانه ها از قلبش زاده می شدند و به جهان پا می نهادند. دست هایش استجابت دعای مردمان بود در آن روزگاران قحطی امید. ... دلی که بی قراره حالا دیگه یه عمره شده دلداده تو الان اینجا نبودم اگه نبود دعای سر سجاده تو من لیاقتم کمتر از همه اما لطف تو به من بیشتر از همه بوده این که ما شدیم عاشق علی امروز از دعای دیروز فاطمه بوده

ما محتاج تطهیر دعاهای خویشیم؛ محتاج تلفظ نام تو، توسل به کلام تو. ما اگر اقبالِ پیروی کردار تو را داشته باشیم، دیگر از تشنگی حقیقت خلاص می شویم. آواز و آوازه مهر تو را بادها فریاد زده اند و به گوش عالمیان خوانده اند تا دست از مکتب بی دلیل خویش بردارند و به تلاوت احکام شعور تو بنشینند. بده ای باد صبا از بابام خبری بگو میشه بیای تا منم ببری از اینجا می ترسم مثل بید میلرزم من شکوه میکنم از اون شب صحرا که من شدم تنها

همیشه ابرها در انتظار چشمان او بودند تا صحن و سرای دلش را با غم چراغان کنند. همیشه قامتش شکل رنج داشت؛ اگر چه سرمایه شادمانی آسمان و زمین بود. بهارانِِ مه گرفته بود او، از همان آغاز تولد. .. که مثل رنج و بی شکایتی کبود بود و مثل تحمل و گلایه نکردن، خونین و سربلند. ... لاله زار عقیقه چادر خاکی گل نیلوفریه روی کبودش یه جوری آتیش گرفتی از یه سیلی که پیچیده توی کوچه بوی عودش

به قصد شهادت مرا زدند تا گم شود مسیر سعادت مرا زدند از کوچه های کینه دیرینه آمدند با عقده از مرام سیادت مرا زدند

مادر، به تپش های دل حیدر به جوونی علی اکبر پر قنداق علی اغر مارو تنها نذاری محشر

فقیر بانویی ام که غنی بالذات است همان زنی که کرم از کرامتش مات است فقط نماند که برای پیمبران محشر مدال فاطمیون مایه مباهات است

تو زمین گیری و من بی کس و یارم زهرا خوب بنگر گره افتاده بکارم زهرا چقدر پیر شدی خانوم هجده ساله حق بده تاب ندارد دل زارم زهرا خانه ام مقتل تو بده و من شاهد قتل با چه روی پای در این خانه گذارم زهرا

مادر دگر بهانه به دستت نمی دهم یک لحظه کار خانه به دستم نمیدهم دستت شکسته و به سرم شانه میزنی از این به بعد شانه به دستت نمیدهم

وسط شعله کینه حسودا بین تاریکی نا تموم دودها صورت مادرم کبود شد اثر شعله ها رو پر چادرش دود بالا بره نفسش می بره ای خدا ضربه، ضربه ها به کجا میخوره