فاطمیه 1400 بنی فاطمه

باید زبان مادری تو را آموخت؛ زبانی که الفبای توحید را برای مهرورزی برگزیده است؛ زبانی که جز خیرخواهی و گواهی دادن به حق، روشی برای تعالی ندارد. اگر در روزگار تو نبوده ام، اگر در قریه ای که چادر شب زنده دار تو پاسبانش بوده، زندگی نکرده ام، ولی صدایت زدن را به خوبی مؤمنم. مادرا تو مصیبت و دردن به عشق خونواده میخندن با دستی که شکسته پا میشن بازم واسه غذا درست کردن مادر تو بسترم باشه یه مادره بی مادرا اصن ساعت نمیگذره

چهره شفقت تو را تا قیامت هیچ صلحی نخواهد توانست بیافریند و مادرانگی ات حدیث بی پایانی است که تا ابد هیچ غربتی را بی مِهر و بی نوازش رها نمی کند.

"یا فاطمه" خاندان پر فضیلت تو که همه فرزندان عشق بودند، مثل ابرهای سخاوت از دریای دامنت آغاز شدند و در آسمان جهان چهره نما گشتند. نسل پس از تو، سرشار از خلق و خوی شریف تو بود. صفات بی نهایتت را در تک تک چهره های دودمانت به جا گذاشتی سلام بی جواب اين شهر منم مظلوم مظلوم مظلوم دهر منم

می توان آرزوی باران داشت؛ برای آنکه به خلسه ای از دیدار تو رسید. می توان شفاعت سلام تو را برای خود طلب کرد از خداوندی که عشق را، همه از جنس تو و تو را از نور خویش آفرید. سلام ای گوهر دریای نور ای آیه زیبای عشق ریحانه روح خدا سلام ای دار و ندار علی ای بود و نبود حسن ای مادر ارباب ما ذکر لب نوکر ها سیدتی لبیک یا فاطمه الزهرا صلی الله علیک

ما محتاج تطهیر دعاهای خویشیم؛ محتاج تلفظ نام تو، توسل به کلام تو. ما اگر اقبالِ پیروی کردار تو را داشته باشیم، دیگر از تشنگی حقیقت خلاص می شویم. آواز و آوازه مهر تو را بادها فریاد زده اند و به گوش عالمیان خوانده اند تا دست از مکتب بی دلیل خویش بردارند و به تلاوت احکام شعور تو بنشینند. بده ای باد صبا از بابام خبری بگو میشه بیای تا منم ببری از اینجا می ترسم مثل بید میلرزم من شکوه میکنم از اون شب صحرا که من شدم تنها