فاطمیه 1402 بنی فاطمه

به قصد شهادت مرا زدند تا گم شود مسیر سعادت مرا زدند از کوچه های کینه دیرینه آمدند با عقده از مرام سیادت مرا زدند

مادر، به تپش های دل حیدر به جوونی علی اکبر پر قنداق علی اغر مارو تنها نذاری محشر

فقیر بانویی ام که غنی بالذات است همان زنی که کرم از کرامتش مات است فقط نماند که برای پیمبران محشر مدال فاطمیون مایه مباهات است

تو زمین گیری و من بی کس و یارم زهرا خوب بنگر گره افتاده بکارم زهرا چقدر پیر شدی خانوم هجده ساله حق بده تاب ندارد دل زارم زهرا خانه ام مقتل تو بده و من شاهد قتل با چه روی پای در این خانه گذارم زهرا

مادر دگر بهانه به دستت نمی دهم یک لحظه کار خانه به دستم نمیدهم دستت شکسته و به سرم شانه میزنی از این به بعد شانه به دستت نمیدهم

وسط شعله کینه حسودا بین تاریکی نا تموم دودها صورت مادرم کبود شد اثر شعله ها رو پر چادرش دود بالا بره نفسش می بره ای خدا ضربه، ضربه ها به کجا میخوره

بسم الله النور ، تب داری بدجور رنگت پریده، مهنت کشیده چشمات پر اشکند مظلومه ی من اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ، خرابه حال ملدرغریبونه تو بستر اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ، گل علی شد پر پر وسط دیوار و در

هنوز تو گوش تاریخ می پیچه صدای زنگ سیلی از همه بیشتر شیعه میدونه کبود رنگ سیلی